Een zware tijd

Een zware tijd

Op een ochtend werd ik wakker,

wakker met een klein geheim.

Ookal stelde het nog niets voor,

ik wist dat mijn leven nooit meer hetzelfde zou zijn.

Elke dag toverde ik een oprechte brede glimlach op mijn gezicht,

terwijl mijn eerlijkheid vocht tegen de gedachtes in mijn hoofd.

Ik zou altijd open en eerlijk zijn,

dat had ik namelijk aan mezelf beloofd.

Elke dag werd het geheim groter,

omdat ik geen nee kon zeggen tegen iemands macht.

Elke dag werd het leven zwaarder,

verloor ik mijn laatste beetje kracht.

In mijn hoofd was alles zo onlogisch,

Ik begon mezelf overal de schuld van te geven.

Ik begon negatief over mezelf te denken,

wat heb je aan zo'n persoon als ik in het leven?

Op een gegeven moment was alles zo heftig,

dat ik niet meer naar mezelf in de spiegel kon kijken.

Het geheim was zo'n gevoelig gevecht,

dat ik maar probeerde mijn gevoelens te ontwijken.

Dat lukte niet,

begon mezelf te straffen voor mijn domheid en in mijn hoofd bedachte schuld.

Ik deed mezelf van alles aan,

in plaats van vermindering van schuldgevoel,

is de haat tegen mezelf op de vrije loop gegaan.

Niks kon mij helpen,

op een dag kon ik het niet meer aan.

Mijn afscheidsbrief die ik tijden in mijn zak had,

gaf aan dat ik niet verder wilde in dit bestaan...